Pleegzorg – Op-Honk

Pleegzorg, een bijzonder avontuur

26 augustus 2013.

Dat was de eerste cursusavond van de instap-cursus om pleegouder te worden. Mijn man en ik gingen vol goede moed naar Amsterdam om de cursus te volgen. En met succes want, na de 6 avonden info en ervaringsverhalen van andere pleegouders, werden ook wij toegelaten om pleegouder te worden. Zo kwamen we op de wachtlijst voor een crisisplaatsing. Het pleegzorg avontuur kon beginnen.

27 januari 2014 mogen we een meisje opvangen. Ze is ong. 2 jaar. Na het telefoon gesprek sta ik te stuiteren. Wat spannend. Als ik al zo vol spanning ben, hoe zal dat dan voor zo’n klein kindje zijn. Maar goed. Eerst moeten er praktische zaken geregeld worden. Kleding, luiers, spenen misschien. Zodra dat klaar is komt er al wat meer rust. Het inlichten van mijn eigen jongens wil ik graag zo luchtig mogelijk houden. Dus vertel ik ze dat er een meisje komt logeren. Maar wel logeren voor een tijdje. Ze nemen het als een feit op en gaan verder met de bezigheden van alle dag. Al lijkt het heel wat, een kind van een ander opvangen, toch gaat alles gewoon door. Je gaat gewoon door met waar je altijd al mee bezig was. De zorg voor een kindje extra wordt al snel gewoon. Ze draait lekker in het gezin mee. Dan komt er een ouderbezoek. Die vind ik spannend. Ouders hebben er niet voor gekozen om mij hun kind te laten verzorgen. Hoe zullen ze reageren? Het bezoek vindt plaats in Hoofddorp onder begeleiding van een pleegzorgwerker. Zoals ik wel verwacht had is moeder het niet eens met de uithuisplaatsing maar ze reageert het af op de pleegzorgwerker. Ik ga een uurtje winkelen en laat haar dochter bij haar en de pleegzorgwerker achter. Bij het ophalen wil moeder mij spreken. Ze vraagt me goed voor haar meisje te zorgen. Ik beloof haar met al mijn liefde voor haar dochter te zorgen tot ze het zelf weer kan. Moeder lijkt hier blij mee. Voor mij een makkelijke belofte en het geeft haar het vertrouwen dat ik haar dochter niet van haar afpak. Elke week een uurtje bezoek volgt. Om het weekend logeert ze bij haar vader. Zo logeert dit kleine grappige ondeugende grietje een tijdje bij ons. Na ong. 6 weken wordt duidelijk dat moeder een break nodig heeft. Pleegzorg vraagt ons om voor een langere periode voor haar te zorgen. Als ik langere tijd voor haar zorg wordt het wel heel moeilijk om haar weer los te laten. We hebben voor crisisplaatsingen gekozen en niet voor langere periodes en met weloverwogen redenen. Wat doen we? Maar dan komt vader. Hij wil voor zijn dochter zorgen en levert een plan in bij jeugdzorg. Jeugdzorg keurt het plan goed. 11 april gaat ze naar haar vader. Wat een mooi einde van een geslaagde crisisplaatsing.

In september ben ik begonnen met een eigen bedrijfje. Op-Honk gastouder kinderopvang. Mijn plan is om 3 dagen te werken. Er is genoeg animo. Op deze manier ben ik ook genoeg thuis om pleegzorg te kunnen doen.

Het volgende telefoontje van de afdeling plaatsingen kregen we eind augustus. Ze zochten een plekje voor een kind. Een jongen van bijna 5 jaar. Hij had ook een zus maar die zou naar een opvanghuis gaan. Zij was toen 11 jaar. Dat brak mijn hart. Na overleg met Jasper besloten we voor allebei te gaan zorgen. Zo konden ze in ieder geval nog bij elkaar blijven. Het jongetje ging nog maar net naar school en zus zat in groep 1. Zus zat in groep 8. Dit zou een hele andere plaatsing worden. Mijn jongste zoon was 4 in die tijd. Hij en het jongetje konden niet goed met elkaar overweg en hadden veel ruzie. Het jongetje was snel boos en goed boos ook. Achteraf is het allemaal verklaarbaar maar ik had niet genoeg ervaring om er een weg in te vinden. Zus vond de uithuisplaatsing heel moeilijk. Zo in een vreemd gezin. Vanuit de grote stad waar altijd wel iemand buiten is om mee te chillen, naar zo’n klein boerendorpje waar je niemand kent en waar je jezelf moet vermaken. Ik snap het wel. Er is in de tijd dat ze hier logeerde het een en ander “kwijt” geraakt. Broertje en zus hebben 4 maanden hier gelogeerd. Ouderbezoeken vonden hier thuis plaats. Een hele invasie waar ik van te voren niets van wist. Achteraf had ik dat niet moeten doen en de bezoeken ergens anders plaats moeten laten vinden. Dat is een les voor de toekomst. Onze gezinshulp vanuit Spirit ging met pensioen, de volgende werd ziek en de andere hadden het daardoor erg druk. In december ging het echt niet meer. Ons gezin raakte uitgeput. We hebben om een doorplaatsing gevraagd. Dit voelde als falen. We hadden te weinig ervaring en hulp om deze plaatsing tot een succes te maken. Nog voor de kerst werden ze elders opgevangen in andere pleeggezinnen. Ondanks de ruzies en de strubbelingen heb ik wel genoten van het paardrijden met zus, het shoppen en de gesprekjes die we hadden. Het plezier dat in de ogen van de kinderen te lezen was tijdens Halloween en Sint Maarten lopen en het Sinterklaas-vieren. We hebben veel van deze plaatsing geleerd.

Mijn eigen bedrijf loopt goed. Ik moet een heel aantal mensen teleurstellen. Ik heb geen plek meer. Ik werk intussen 30 uur per week. Daarom besluit ik even een half jaar geen plaatsing aan te nemen.

Oktober 2016 zaten we al weer een paar weken op wacht tot het bewuste telefoontje. Een jongetje van 5 maanden had een plekje nodig. Zoals het er naar uit zag zou het een blijvende uithuisplaatsing worden. Het jongetje zat al een paar weken bij een crisisgezin maar deze mensen deden alleen de eerste 6 crisisweken. De eerste uren na het telefoontje gierde mijn adrenaline weer door mijn lichaam. Bedje regelen, fles, melk , luiers. 5 maanden is echt nog klein. Ook dit kindje draaide mee in ons gezin en het klikte goed. Het was wel druk in huis tijdens de opvanguren. Mijn eigen jongens en vooral de oudste leek er last van te hebben dat er altijd iemand in huis was die aandacht van mij wilde. Hij zocht steeds meer zijn eigen rust op in zijn kamer. M’n jongste vond het spelen met de andere kinderen meestal fijn. Soms was het hem even te veel maar dat trok wel bij als iedereen weer naar huis was. Het jongetje ontwikkelde zich goed. Van een passieve baby leerde hij zelf zitten, brabbelen, rollen en zelfs kruipen. Het was een mooi en vriendelijk mannetje. Oudergesprekken waren begeleid op het kantoor in Amsterdam. Door mijn werk kon ik niet naar Amsterdam rijden. Onze gezinsbegeleider van Spirit heeft veel gereden. Een toppertje is het. We hebben veel aan haar. Als de uithuisplaatsing permanent lijkt te worden vraagt Spirit ons of dit kleine mannetje bij ons mag opgroeien. Ik zie dat wel zitten, maar de omstandigheden waar hij uit komt maken het dat de plaatsing geheim moet blijven. Dat is wel een dingetje. Mijn man heeft het gevoel dat hij voor ons gezin moeten kiezen. Hij is als een leeuw en we beslissen dat Spirit op zoek moet gaan naar een heel goed en warm nest voor dit inmiddels 1 jaar oude mannetje. Deze wordt al snel gevonden. Hij komt inderdaad in een warm nest en goed terecht bij een gezin die contact met ons geen bezwaar vindt. Ik vond het echt moeilijk om hem los te moeten laten maar hij heeft het goed. Zaterdag 15 april brengen we hem definitief naar zijn nieuwe gezin. Weer een geslaagde plaatsing. Druk maar goed.

Augustus 2017 zitten we weer op wacht. In september worden we gebeld. Of we een plekje hebben voor een meid van 2,5 jaar. Tuurlijk hebben we plek. Al is de opvang wel vol. Deze meid is een sterke meid. Ze weet wat ze wil. Het is echt een schatje om te zien. Mooie zwarte haren. Zelfverzekerde uitstraling. Ze staat haar mannetje en doet zo mee in ons gezin. Ze vraagt haar nodige aandacht en we moeten haar goed in de gaten houden. Mijn klik met haar is minder sterk als bij de vorige plaatsingen. Ze zorgt wel voor zichzelf, lijkt het. Ze lijkt het op haar eigen manier te willen doen. Omgekeerd magneetje? Of is het omdat ik me minder bind? Bij deze plaatsing blijkt als snel dat moeder niet, maar vader wel in staat is voor haar te zorgen. Na de eisen die jeugdzorg aan hem stelt is hij er helemaal klaar voor. Deze meid wil ook graag bij haar vader zijn en na ieder ouderbezoek is ze verdrietig en dwars. Ik kan niet achter de schermen kijken maar mijn gevoel zegt dat jeugdzorg deze terugplaatsing te lang laat duren. Ik probeer er achter te komen waarom ze niet nu, maar misschien later wel bij haar pa mag wonen. Dit lukt me niet. Maar na een telefoontje van de jeugdzorgwerker mag deze stoere meid terug naar pa. We houden contact en het gaat volgens pa heel goed met de twee.

Na deze plaatsing stop ik met de kinderopvang Op-Honk. Ik moet aan mijn eigen kinderen denken en wil graag mijn huis weer terug. Rust en een plek voor ons gezin blijkt heel belangrijk. Maar dat betekend dat ik weer buitenshuis moet gaan werken. Dus geen crisis meer kan doen. En wat voor werk wil ik dan doen? Na een zoektocht bij verschillende bedrijven besluit ik bij Ons tweede huis te gaan werken. Op de locatie Sluis-Zicht.

We kunnen wel nog noodbed bieden. Dat is een week ‘op wacht’ en zijn er buiten kantoortijden uithuisplaatsingen, dan komen deze kinderen een nacht logeren tot het kantoor weer open is. En wordt er een plek voor ze gezocht. We hebben 2 broertjes te logeren gehad. 5 en 12 jaar. Zij hadden alleen een playstation ingepakt. Een gezin van 3 kinderen allemaal onder de 5 jaar. Een tweeling Roma meisjes, ze verstonden geen woord Nederlands, zijn ook een nachtje geweest. Tot Spirit belde om 2 kinderen te plaatsen zonder dat we op wacht zaten. Ze zaten omhoog. Geen gezin had tijd om met de feestdagen 2 kleine kinderen op te vangen. Wij hadden vrij genomen om naar de Beekse Bergen te gaan. En we zouden de kerstdagen bij familie te vieren. We hebben ook deze plaatsing geaccepteerd. 3 weken hebben we voor een jongetje van 2 en een meid van 3 gezorgd. Het waren echt schatjes. Ze konden ook goed met onze kinderen overweg. Het mannetje was een echte klim en klauteraar. Het meisje een echte meid. Zingen en voor poesje spelen deed ze graag. Maar na die weken zijn ze doorgeplaatst. Ik moest weer aan het werk en weer naar school. Ik had zo alles op willen zeggen voor deze 2 kleintjes. Maar dat gaat toch niet zomaar… toch?

Ik weer aan het werk. Toch blijft het knagen. Er moet een moeilijke beslissing gemaakt worden. Ik neem hem. Ik zeg mijn baan op en stop met mijn opleiding. Ik ga 100% pleegzorg doen. Per september 2020 sta ik weer op de wachtlijst voor een crisisplaatsing.

Op naar een volgend avontuur.

Geïnspireerd?