Maar hoe is het nou om voor een kind van een ander te zorgen?
Elke plaatsing heb ik weer anders ervaren. De kinderen zijn anders, mijn eigen kinderen reageren steeds een beetje anders. Soms is er een klik en soms wat minder. Ik heb geen enkele plaatsing als alleen maar prettig ervaren. De ene plaatsing is wel leuker als de andere. En er zijn nou eenmaal momenten dat het even niet leuk is. Gelukkig zijn er ook leuke momenten.
Jack, een lief en grappig mannetje.
Zo heb ik in oktober een jongetje in huis gehad. Ik noem hem even Jack. Hij was hier niet lang. Maar wat een lieverd. Na een telefoontje van de afdeling plaatsingen, stond hij met zijn jeugdbeschermer om half 10 in de ochtend voor de deur. Een klein mannetje met brilletje. Zelfverzekerd zegt hij zijn naam en loopt naar binnen. Meteen ziet hij het speelgoed dat ik voor hem klaar gezet heb en begint te spelen. Na een kleine overdracht gaat de jeugdbeschermer weer weg. Jack zwaait maar gaat meteen weer spelen. Ik vraag hem of hij gegeten heeft. “dat weet ik niet” zegt hij. “maar ik eet straks thuis wel”
Zo heeft hij de hele ochtend gespeeld. Soms speelde ik naast hem mee in zijn verhaal. Maar ik observeerde hem voornamelijk. Hij lijkt het best te vinden. Om 13 uur is er een bel moment met de rest van de kinderen van het gezin. (met beeld) Mijn gezinsbegeleider legt uit, aan de hand van tekeningen, dat de kinderen een tijdje uit logeren gaan bij de gezinnen waar ze nu zijn.
Jack kijkt me aan. Hij heeft een tril lipje en knuffelt me. Ik zeg hem.” Het komt wel goed mannetje”. “We gaan er een zo leuk mogelijke tijd van maken” Hij zwaait naar de computer, glijdt van mijn schoot en gaat weer spelen. De rest van de dag gaat het goed. Hij gaat mee naar school om mijn zoon op te halen, loopt netjes aan mijn hand en luistert naar mijn adviezen. Ik heb een A4tje met plaatjes met een dagprogramma. Die herhaalt hij een paar keer. Tot het bed moment. We poetsen tanden. Een nieuwe tandenborstel is leuk. Maar een pyjama die niet van hem is aan moeten vond hij minder leuk. Na een bed verhaaltje zie ik de tranen vallen. “Ik mis mijn mama, mag het licht aan blijven” Ik besluit bij hem op de kamer te gaan zitten zonder aandacht aan hem te geven maar er gewoon te zijn tot hij slaapt. “s nachts wordt hij ook een keer wakker. In en in verdrietig. Schreeuwend om zijn moeder.
De volgende dag gaat alles zoals ik op het A4tje heb uitgewerkt voor Jack. Hij heeft er houvast aan en accepteert het. We spelen samen met de Duplo en bouwen een treinbaan. Af en toe stribbelt hij tegen maar echt tegengas geeft hij niet. Hij vraagt dingen netjes en is volledig zindelijk. Er is echt wel aandacht aan hem besteed. Dat kan ik echt merken. Zo gaan er 3 weken voorbij. We doen leuke uitjes zoals wandelen in het bos met speeltuintjes, varen, naar een museum en naar het zwembad. Wat vond hij het zwembad leuk. Eerst was het even spannend. Wat is dat.. een zwembad. Moet ik me uitkleden? Moeten die oranje dingen om mijn armen? Kunnen we niet gewoon terug naar de auto? Maar als het zwembad eenmaal in de vizier is… wil hij nooit meer weg. Ik heb hem moeten beloven dat we nog eens gaan. Maar dat kan alleen als er tijd is. Dat blijkt er niet te zijn. Er is binnen zijn eigen netwerk een goed gezin voor hem gevonden. Zo komt de logeerpartij bij ons ten einde. Toen ik het hem vertelde heb ik dit verteld met behulp van Duplo poppen. Maar Jack wil niet weg. Nee dat snap ik. We hebben alleen maar leuke dingen gedaan. Als ik hem vertel dat de rest van de kinderen uit het gezin ook mee gaan, komt er toch een glimlach op zijn gezicht. Ik heb pas verteld dat hij elders gaat logeren op de dag dat de jeugdbeschermer hem komt ophalen. Anders geeft het alleen maar onnodig stress en onduidelijkheid. Het is een “gewoon” afscheid. Ik geef hem zijn spulletjes en Jack zegt gedag. Ik knuffel hem en weg is hij.
Ik moet altijd een paar tranen laten. Dan gaat de wasmachine aan met bed lakens, ruim ik speelgoed op en maak de slaapkamer schoon. Dit was een leuke, snelle opvang.
Na een evaluatie gesprek met mijn begeleider heb ik aan kunnen geven dat ik per januari weer op wacht wil. Vanaf die tijd kan ik weer gebeld worden met de vraag om een kindje bij me te plaatsen. Ik ben benieuwd!
Dex.
Een lief en grappig mannetje met hechtingsproblemen. Rara hoe zou dat nou komen…..
Eind februari belde Levvel me op. Er was een kindje van 1,5 jaar oud met gedragsproblematiek. Hij zat in een perspectief biedend gezin. Dat waren zijn 4de opvoeders waar hij zich maar aan moest gaan hechten. Zij konden hem niet meer opvoeden en stopte na 5 maanden de opvang. Dex noem ik hem.
Hier hoefde ik niet lang over na te denken. Dit was de uitdaging die ik zocht en verdiende dit mannetje niet liefde en aandacht. Na een bezoek met mijn Topper van Levvel N en 2 wendagen gingen we hem halen. Zonder pardon ging hij met ons mee. De eerste keer slapen was tussendemiddag. Ik ben even bij hem in de kamer gebleven maar schonk geen aandacht. Hij huilde niet maar hielt me nauwlettend in de gaten. Spelen deden we samen. Voorbeeld doet volgen. Dex heeft al wat plaatsingen achter de rug. Ik kan merken dat het vertrouwen nog erg ver weg is. Mijn hart breekt nu al. Ik weet dat dit een tijdelijke plaatsing is. Maar met volle moed geef ik hem liefde en aandacht die hij vervolgens opzuigt als een dorstige man in de woestijn.
Er komt vanuit Levvel hulp bij het begrijpen van zijn gedrag. Dex heeft graag de touwtjes in handen. Hij vindt het moeilijk om ook maar heel even zelf bezig te zijn of een meter bij me vandaag te zijn. De hulp komt van Levvel hecht. Via korte video geeft een prof. uitleg over zijn gedrag, het waarom en hoe erop te reageren. Niets dan positieve reacties en tips hebben we gekregen en Dex doet het super in ons gezin. Hij gaat ook mee op vakantie. Lekker naar de camping met de tent. Ik was even vergeten hoeveel spullen je nodig hebt voor zo’n kleintje. Afgeladen gaan we met 2 auto’s naar het mooie Brabant. We beleven er veel plezier. Op de camping ontmoeten we een gezinshuisgezin. Wat een toeval en leuk om elkaar te spreken. Dex vindt het leuk! Hij geniet van de vrijheid buiten. Waar hij moeite mee heeft is dat de structuur van thuis niet zo strak is op de camping. We merken dat hij er steeds meer moeite mee heeft en na 10 dagen camping besluiten we naar huis te gaan.
Binnen zijn netwerk is er iemand die voor Dexwil zorgen. Dit is een mogelijk passende plek. Zijn voogd denk het gevonden te hebben en ze zijn het aan het onderzoeken. De rechter is het er mee eens. Het einde lijkt in zicht. Ook zijn verjaardag komt eraan. Zou hij bij familie wonen op zijn verjaardag? Na de vakantie worden er bezoeken gepland en zelfs al een logeerpary. Dex heeft moeite met de bezoeken. Ik maak mezelf wijs dat het beter zal gaan in de loop van de tijd. Als hij terug komt van de bezoeken is hij heel erg aanhankelijk en houdt hij me vast of vraagt hij negatieve aandacht om maar bij me te kunnen zijn. Als ik dit uiteindelijk aangeef bij mijn begeleider worden de bezoeken stop gezet. Het onderzoek gaat door. Even later krijgen we te horen dat er een negatief advies is en Dex niet bij zijn familie gaat wonen. Mijn conclusie is dat er dan een goed pleeggezin gevonden moet worden. Ook mijn begeleider onderneemt actie en benadert de voogd. Weken horen we niets. Er is wel van alles gaande. Mailtjes en belletjes vanuit mijn begeleider en vanuit mij. Zo gaan er 4 maanden voorbij. Dex hecht zich steeds meer in ons gezin. Ik sta in tweestrijd. We zijn een crisisgezin. En dat is niet voor niets. Het leeftijdsverschil tussen mijn kinderen en Dex is groot. Ook het feit dat Dex structuur en rust en veel aandacht nodig heeft maakt dat ons gezin in 2e leeft. Ik met Dex, mijn man met onze kinderen. Uitjes worden uitgesteld of we gaan apart van elkaar. Ondanks dat heeft Dex al heel veel geleerd. Hij speelt al zelf. Slaapt heel goed. En ook zijn ontwikkeling loopt op de meeste vlakken gelijk aan zijn leeftijd. Toch dien ik in januari een klacht in over de voogd. Dex heeft perspectief nodig. Zolang ( iets meer dan een jaar) in een crisisgezin is niet goed voor hem en niet voor ons. Daardoor krijgt Dex een nieuwe voogd. Wat een topper. Binnen 6 weken heeft ze de perfecte plek voor Dex gevonden. Daar heeft ze echt voor moeten vechten. Er zat nog een rechtszaak tussen ook! Nu woont hij in een gezin met alle hulp en middelen en ervaring die nodig zijn om een sterke volwassenen van Dex te maken. Wat een kanjer gezin.
Wat een rollercoaster is het geweest. Dex, een grappig gezellig en lief magneetje.